Η Αριστοφάνους `επίσκεψις` δεν θα είναι εύθυμη και ευφυολογούσα. Επειδή από τον Αριστοφάνη περιμένουμε κάτι πιο χαρωπό: την χάριν. Η κωμωδία, συχνά, είναι ο λυγμός του συγγραφέα που δεν μπορεί, ή δεν του επιτρέπεται, να γράψει τραγωδία. Στην κωμωδία, απόληξη είναι η τιμωρία κάποιου. Άφεση δεν υπάρχει. Ο Αριστοφάνης είδε την πατρίδα του Αθήνα να `αμαρτάνει` (με την αρχαία της έννοια η λέξη εδώ). Δοκίμασε, αρχικά, να αγνοήσει τη ροη της Ιστορίας. Ύστερα δοκίμασε να την ανακόψει (ουτοπία). Επιθύμησε την Ιστορία καθηλωμένη στη στιγμή της πλέον μεγάλης δόξας και νίκης του ανθρώπου, στον Χρυσούν Αιώνα. Δυο Αθηναίοι αστοί θα καταφύγουν στο βασίλειο των πουλιών, για να ζήσουν και ν` απαλλαγούν από τα δεινά του άστεως. Τελικά, και εκεί θα ιδρύσουν και θα οργανώσουν πάλι ένα άστυ, με όλα τα δεινά και τα ελαττώματα που θέλησαν ν` αποφύγουν. Ουτοπία: τα `δεινά` τα κουβαλούσαν μέσα τους. η πόλις θα σ` ακολουθεί.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]