Η βιοτεχνολογική πράξη απροσδιόριστη στην έκτασή της και απροσδόκητη στη στόχευσή της δεν αναζητά απλώς πεδία εφαρμογής αλλά ένα πλήθος από γενετικές σημασίες τις οποίες επιδιώκει να επαναπροσδιορίσει. Υπάρχει ένας νοησιαρχικός πυρήνας στα θεμελιώδη κίνητρα της βιοτεχνολογικής πράξης που την καθιστά τρόπο επιβολής αυθαίρετων σημασιών και νοηματοδοτήσεων· οι έννοιες του περιβάλλοντος και της διατροφής αποκτούν βεβιασμένα νέο περιεχόμενο, καθόλου οικείο αλλά ιδιαίτερα ελκυστικό. Η βιοτεχνολογική πράξη, με το πρόσχημα ότι συνθλίβει την ξενικότητα του περιβάλλοντος και την αναπόδραστη ανάγκη της διατροφής, υποδύεται έναν σωτηριολογικό ρόλο που συνίσταται στην αντιστροφή όρων και ρόλων. Μέσα σε μια ιστορικά ανυπολόγιστη χρονική πύκνωση συντελούνται τέτοιες αλλαγές στο περιβάλλον και τη διατροφή, ώστε διαταράσσεται έντονα η συνειρμική και ψυχολογική σχέση μαζί τους. Η βιοτεχνολογική πράξη αποστραγγίζει κυριολεκτικά το περιβάλλον και τη διατροφή από τις μέχρι τώρα σημασίες τους, τα υποτάσσει σε μηχανισμούς βιοτεχνολογικών παρεμβάσεων και τα ελέγχει με ιδιαίτερα αυταρχικό τρόπο. Τα παραδοσιακά κριτήρια υπολείπονται, η πολύτιμη ανομοιογένεια στην πρόσληψη και τη χρήση ανατρέπεται και η βιοτεχνολογική πράξη εγκαθιστά μια ακλόνητη δομή βιοτεχνολογικής διαμεσολάβησης κάθε φορά που ο σύγχρονος άνθρωπος αλληλεπιδρά με τις πιο φυσικές και αυτονόητες έννοιες που είχε ποτέ στην ιστορία του, το περιβάλλον και τη διατροφή. Η υποκατάσταση του αυτονόητου από το βιοτεχνολογικά πεποιημένο θα δημιουργήσει ακραία συμβάντα διαφωνίας με το περιβάλλον και τη διατροφή. Αυτός ο εριστικός χαρακτήρας της βιοτεχνολογικής πράξης είναι σίγουρο ότι θα διαδοθεί και σε πιο εσωτερικές δομές όπως η γενετική μας οργάνωση, με συνέπεια βιοτεχνολογική πράξη να σημαίνει σύγκρουση, με τον κίνδυνο όμως αντίπαλος να γίνει ο πιο φυσικός μας σύμμαχος, δηλαδή ο δίδυμος γενετικός εαυτός μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]