Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει τους προβληματισμούς και την ερευνητική εμπειρία ελλήνων εθνογράφων γύρω από τη χρήση αντιθετικών ζευγών στην κοινωνική ανθρωπολογία. Χωρίς να αμφισβητούν τη χρησιμότητα των διπολικών σχημάτων ως μέσων κατάταξης και ιεράρχησης κοινωνικών φαινομένων, αξιών ή συμπεριφορών, οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η ενασχόληση με τα όρια ως αναλυτική κατηγορία οδηγεί στην παραγνώριση της σκοπιάς του «Άλλου», στην υποβάθμιση της σημασίας του ανεπίσημου λόγου και των πρακτικών, στην παράβλεψη, εντέλει, των λιγότερο εμφανών όψεων της κοινωνικής πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, μεταθέτουν το κέντρο της προσοχής από την αντίστιξη, την αντιπαράθεση και τις διακρίσεις στις ενδιάμεσες εκείνες ζώνες, τα περιθώρια, όπου συναντώνται και αναμετρώνται διαφορές, μετακινούνται φαινομενικά απαρασάλευτες κατηγορίες και αναδύονται αμφίσημες και διαρκώς μεταβαλλόμενες ταυτότητες. Κατ` αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύεται η αλληλεξάρτηση εννοιών, όπως η ένταξη και ο αποκλεισμός, ενώ, παράλληλα, διαπιστώνεται η συνύπαρξη και η συνεχής συνδιαλλαγή φαινομενικά ακλόνητων κατηγοριών με τις διαπραγματεύσιμες διαστάσεις της κοινωνικής και πολιτισμικής ταυτότητας καθώς και των διαπροσωπικών και πολιτικών σχέσεων.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]