Όλοι γνωρίζουμε τα περίπλοκα προβλήματα της μοναξιάς, της αποξένωσης, και εν γένει της συναισθηματικής απαιτητικότητας, τα οποία δημιουργεί η σημερινή σχεδόν ιδεοληπτική προσπάθεια αυτοπροστασίας και οριοθέτησης του ατόμου. Το πρόβλημα των ορίων, με το οποίο ασχολείται το βιβλίο, αποτελεί καρπό της παραπάνω προβληματικής. Ουσιαστικά, προσπαθεί να αναδείξει ερωτήματα του τύπου: «Πώς μπορώ να αγαπώ χωρίς να αυτοκαταργηθώ;» ή «Πώς να είμαι ταπεινός χωρίς να διαλυθώ;» ή «Πώς να βοηθήσω χωρίς να καταργώ τον άλλο;». Με διεξοδικό λόγο και άφθονα παραδείγματα αποπειράται να καταδείξει ότι οι άνθρωποι δεν αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και ότι χρειάζεται κάθε στιγμή να γνωρίζουν τίνος είναι το συγκεκριμένο πρόβλημα και ποιος καλείται να αναλάβει τις ευθύνες του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]