Όταν, αντί να αναλύουμε ορθολογικώς πολιτικά γεγονότα, παρακολουθούμε επεισόδια που προσφέρουν τα ΜΜΕ. Όταν ο ατομικός άνθρωπος θυσιάζεται στο όνομα του συνόλου, είτε πρόκειτα για κοινωνία είτε για έθνος είτε για κράτος. Όταν η ευτυχία του ατομικού ανθρώπου συνθλίβεται από πολιτικές και μιλιταριστικές γραφειοκρατίες. Όταν η ευθύνη του ατομικού ανθρώπου κρατικοποιείται και χάνεται η αμεσότητά της. Όταν πολιτικοί χώροι, εκ Δεξιών και εξ Αριστερών, ουσιαστικά συγκλίνουν σε έναν σοσιαλδημοκρατικό συμβιβασμό. Όταν, σε τελευταία ανάλυση, ο πολίτης φθάνει να επιλέγει ακόμη και το πώς θα μαζεύονται καλύτερα τα σκουπίδια από το πεζοδρόμιό του, ψηφίζοντας με στενά κομματικά κριτήρια. Τότε εμείς μιλάμε για ατομική ελευθερία και ατομική ευθύνη. Τότε ζητούμε οι μύθοι και κάθε φαντασιακή θέσμιση (π.χ. έθνος, κοινωνία, κράτος κ.ο.κ. ) να υπηρετούν τον ατομικό άνθρωπο και όχι το αντίστροφο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]