Η εικόνα των βουνών που μας δίνουν οι αεροφωτογραφίες του 1945 και ορισμένες προπολεμικές μελέτες της δασικής υπηρεσίας δεν έχει μεγάλη σχέση με τη σημερινή. Τότε, τα βουνά ήταν συχνά ένας μαδημένος τόπος από τη βοσκή, την ξύλευση και τις διαβρώσεις. Σήμερα, είναι ένας κατάφυτος τουριστικός προορισμός. Αυτός ο ορεινός δασικός χώρος, το 60% της χέρσου, είναι η απόμακρη, απόκρημνη, δυσπρόσιτη φύση, με μοναδικά οικοσυστήματα και μεγαλειώδη τοπία: Ένα τεράστιο φυσικό κεφάλαιο που δεν αναλώθηκε και που είναι ως επί το πλείστον δημόσια κτήση, σε αντίθεση με τις μεγάλες πεδιάδες που τείνουν να γίνουν ένα βρώμικο δάπεδο εργοστασίου, με τις άναρχες αστικές περιοχές ή ακόμη με την παράκτια ζώνη, που απέκτησε ένα τσιμεντένιο τείχος, και τις νησιωτικές περιοχές που βουλιάζουν από τη δόμηση. Το ερώτημα πως θα πρέπει να διαχειριστούμε τον ορεινό χώρο είναι πλέον καθυστερημένο. Θα έπρεπε να είχε τεθεί τουλάχιστον 20 ή 30 χρόνια πριν. Πριν δηλαδή η άναρχη ανάπτυξη και ο τουρισμός της αδρεναλίνης αλώσουν και το τελευταίο αυτό καταφύγιο των μύθων και της άγριας ζωής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]