Η Ελλάδα που αγαπώ. Τα βουνά της, τα ποτάμια της, οι απλοί άνθρωποί της, η φύση της. Κάποιοι φωτισμένοι και τίμιοι πολίτες. Η Ελλάδα που μισώ. Η συμβιβασμένη. Η ταπεινωμένη. Η ραγιάδικη. Odio et amo. Αγαπώ και Μισώ. Ένας άνθρωπος, που δεν μπορεί να μισήσει ποτέ αυτό που συγχρόνως αγαπά, μοιάζει με τη σκύλα που δεν μάχεται το λύκο σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. Φως. Σκιά. Καλό. Κακό. Λόγος. Εικόνα. Εικόνα. Λόγος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]