«Το 1965 αρρώστησα για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου: ένα έλκος αρκετά σοβαρό που με κράτησε στο κρεβάτι για ένα μήνα. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής μου διάβασα Πλάτωνα και ήταν αυτό που μου δημιούργησε την επιθυμία να διατυπώσω την άποψή μου μέσα από χαρακτήρες.
»Εξάλλου τότε είχα μόλις ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο της ποιητικής μου δουλειάς και δεν έγραφα πλέον έμμετρους στίχους. Καθώς αυτές οι τραγωδίες είναι γραμμένες σε έμμετρους στίχους, ίσως είχα την ανάγκη μιας πρόφασης, για να εκφραστώ μέσα από χαρακτήρες που έρχονται σε αντιπαράθεση, φανταστικά πρόσωπα που μιλούν με στίχους.
»Έγραψα αυτές τις έξι τραγωδίες σε πολύ λίγο χρόνο. Ξεκίνησα να τις γράφω το `65 και σχεδόν τις τελείωσα μέσα στον ίδιο χρόνο. Δεν τις τελείωσα ποτέ πραγματικά. Δεν έπαψα ποτέ να τις επεξεργάζομαι, να τις διορθώνω, να κάνω όλα όσα επιχειρούμε σε πρωτόλεια κείμενα. Μερικές είναι σχεδόν ολοκληρωμένες, εκτός ίσως από κάποια σκηνή που πιθανόν μένει να προστεθεί. Με το πέρασμα του χρόνου ίσως να μην είναι πια και τόσο επίκαιρες, και όμως τώρα σας τις παραδίδω σχεδόν σαν πρόβλεψη του μέλλοντος».
Π. Π. Παζολίνι (1971)