Οι "Ομηρικοί ύμνοι" είναι ένα σώμα από τριαντατέσσερα ποιητικά συνθέματα με χρήση του "δακτυλικού εξαμέτρου", τυπικού στίχου των ομηρικών επών Ιλιάδας και Οδύσσειας. Η συλλογή αυτή ύμνων αναφέρεται κυρίως σε θεούς και σε θεές του αρχαίου ελληνικού δωδεκαθέου, αλλά και σε άλλες θεότητες, σε μυθικούς ήρωες, σε επώνυμες προσωποποιήσεις φυσικών στοιχείων (στη Γη, στον Ήλιο, στη Σελήνη) κι ένα σε ανώνυμους "ξένους". Για μερικές θεότητες υπάρχουν περισσότεροι από έναν ύμνοι· οι περισσότεροι από τους ύμνους αυτούς έχουν διψήφιο ή και μονοψήφιο αριθμό στίχων και ασφαλώς είναι "προοίμια", δηλαδή προανακρούσματα ύμνων που δε μας έχουν σωθεί· μερικοί ύμνοι πάντως έχουν την έκταση μιας ομηρικής ραψωδίας και η δομή τους είναι αφηγηματική, δηλαδή αναφέρονται σε ενδιαφέροντα περιστατικά της ζωής και της δράσης των διάφορων θεοτήτων· έτσι δεν είναι λατρευτικά άσματα, αλλά ποιήματα που αντλούν το θέμα τους από "ιστορίες" θεών ή ηρώων. Οι "Ομηρικοί ύμνοι" είναι οπωσδήποτε έργα μεταγενέστερα του Ομήρου και ο χρόνος της σύνθεσής τους δεν είναι ενιαίος και δεν είναι εύκολος ο προσδιορισμός της προέλευσής τους.

Ο τόμος περιέχει τους ύμνους: "Στο Βάκχο", "Στη Δήμητρα", "Στον Απόλλωνα", "Στον Ερμή", "Στην Αφροδίτη", "Στην Αφροδίτη (β`)", "Στο Διόνυσο", "Στον Άρη".