Το ερέθισμα για την παρούσα μελέτη δόθηκε το 1987, με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας της Ελλάδας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996. Το μεγάλο ερώτημα που είχε τεθεί εκείνη την εποχή ήταν αν η Ελλάδα θα μπορούσε πραγματικά να διοργανώσει ένα τόσο μεγάλο παγκόσμιο αθλητικό / πολιτιστικό γεγονός. Εκείνη τη χρονιά παρακολουθούσα το Β΄ έτος σπουδών του Γραφιστικού Πληροφοριακού Σχεδιασμού στο Harrow School της Αγγλίας.
Επειδή η όλη προσπάθεια με φόρτισε συναισθηματικά, με οδήγησε να ασχοληθώ με την πιθανή σηματοδότηση των Αγώνων της Αθήνας και να εστιάσω στα σχεδιαστικά ζητήματα που εγείρονταν σχετικά με τη λειτουργία των Αγώνων. Το πρώτο στάδιο της έρευνας και εντρύφησης στο θέμα ολοκληρώθηκε με την πτυχιακή μου εργασία, το 1989. Δεύτερο στάδιο της έρευνας αποτέλεσε η επαγγελματική εμπειρία που απέκτησα εργαζόμενος στη Διεύθυνση Εικόνας και Ταυτότητας για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.
Η έλλειψη επαρκών στοιχείων για την τεκμηρίωση της σχεδιαστικής ανάπτυξης από πλευράς της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, η αδυναμία και η έλλειψη ευθύνης που επιδείχθηκε από την αρμόδια διεύθυνση, προκειμένου να συνταχθεί μια μελέτη για τη στρατηγική και τη διευθέτηση της επικοινωνίας από Έλληνες για τη σήμανση των Αγώνων του Αθήνα 2004 και, από την άλλη, η επιθυμία πολλών Ελλήνων γραφιστών να λάβουν μέρος σε αυτή τη διοργάνωση και στην ανάπτυξη του όλου προγράμματος σχεδιασμού, την εφαρμογή της σήμανσης των Αγώνων, με ώθησαν να ασχοληθώ ξανά με το θέμα αυτό, καταγράφοντας το καθετί που έγινε στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και τα πιθανώς αδιερεύνητα θέματα που θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα της επικοινωνίας.
Πώς, όμως, φτάσαμε σήμερα στο σχεδιασμό των εικονο-γραμμάτων και ποια ήταν τα σχεδιαστικά ζητήματα που τέθηκαν για την ανάπτυξη και τη δομή τους; Αυτά είναι τα θέματα που προσπάθησα να καταγράψω για όλους όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να δουν και να ενημερωθούν, αλλά και για να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για τους επόμενους σχεδιαστές των Ολυμπιακών Αγώνων, όπως επίσης και για όλους εκείνους που θα ασχοληθούν με σχεδιαστικά προβλήματα, ανάπτυξης μοντέλων επικοινωνίας, ανάλογα του μεγέθους αυτών. Η σχεδιαστική μετεξέλιξη της επικοινωνίας επιβάλλει σε όλους εμάς τη διαρκή παρακολούθηση και καταγραφή των σχεδιαστικών δρωμένων.
Η πρακτική αυτή βοηθά τον κάθε νέο σχεδιαστή να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να διευρύνει τους ορίζοντες του. Άλλωστε οι περισσότεροι σχεδιαστές χρειάζονται βοήθεια, αφού οι ακαδημαϊκές τους γνώσεις δεν είναι πάντα επαρκείς για τη σωστή ανάπτυξη του σχεδιασμού και οι πηγές πληροφόρησης είναι λιγοστές, όσον αφορά την κατεύθυνση και τη δόμηση των σχεδιαστικών τους προτάσεων, θα πρέπει να ομολογήσω ότι το όλο εγχείρημα παρουσίασε όχι λίγες δυσκολίες, ελπίζω όμως ότι ο κάθε νέος σχεδιαστής θα έχει τη δυνατότητα να κρίνει βασιζόμενος και στις δικές του εμπειρίες, ώστε να πράξει ανάλογα στις μετέπειτα σχεδιαστικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει.
(από τον πρόλογο του συγγραφέα)