Ο Henri Bergson (1859-1941), μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και κάτοχος του βραβείου Nobel, είναι σήμερα, μαζί με τη Φιλοσοφία της Ζωής που ανέπτυξε, πιο επίκαιρος παρά ποτέ. Ο λόγος γι` αυτό πρέπει κατά το Ρωμανό να αναζητηθεί στις κατηγορίες αλλοτρίωσης της σύγχρονης εποχής: τη συνεχώς αυξανόμενη καταπίεση της εσωτερικής φύσης του ανθρώπου, που συμβαδίζει με την εκλογικευμένη εξουσία επί της εξωτερικής φύσης, την αυτονόμηση των δυνάμεων της τεχνικής σε σημείο επικίνδυνο για το ανθρώπινο είδος, το θρίαμβο της σχέσης υποκειμένου-αντικειμένου, της αφαιρετικής διαδικασίας, της ποσοτικοποίησης της κατάτμησης, της ποιότητας επί της ποσότητας κλπ. ως αξίες του δυτικού πολιτισμού. Σε αντιπαράθεση με τα ανωτέρω παρουσιάζονται οι ποιότητες της μπερξονικής σκέψης: Εν πρώτοις, ο Μπερξόν, με τη διδασκαλία του περί διαίσθησης και συμπάθειας που προσεγγίζει τα φαινόμενα του εξωτερικού κόσμου μέσα από το οικείο ψυχικό κέντρο, είναι ένας φιλόσοφος του άμεσου βιώματος. Κατά δεύτερο λόγο, ανέπτυξε μέσα από λεπτομερειακές μελέτες της βιολογικής εξέλιξης, της λειτουργίας του ενστίκτου και της διάνοιας στη δόμηση των ζωντανών οργανισμών, τις βασικές αρχές μιας φιλοσοφίας του οργανικού γίγνεσθαι. Τρίτον, η διδασκαλία του περί της πρωταρχικής δυνατότητας μιας δημιουργικής ανέλιξης του εσωτερικού ανθρώπου και μιας πνευματικότερης, ελεύθερης ανθρώπινης κοινωνίας μέσα στον κόλπο της φύσης, εμπεριέχει την απάντηση στην ερώτηση για το νόημα της ζωής. Ο Ρωμανός διερευνά μέσα στο «ανοιχτό σύστημα» της μπρεξονικής φιλοσοφίας ιδιαίτερα τις έννοιες διαίσθηση, συμπάθεια και ζωή. Προσδιορίζει τη διαίσθηση ως προηγμένη σύνθεση, ενστίκτου - διάνοιας, ως το επίκεντρο μιας νέας αισθητικής ανθρωπολογίας. Περαιτέρω, διερευνά με τη βοήθεια της βιοφιλοσοφικής παράδοσης - μιας λεπτομερειακής συζήτησης των θέσεων του Μπερξόν και του Max Scheler όπως και των Στωικών - την έννοια της συμπάθειας ως πηγής της ιδέας του ανθρωπισμού. Τέλος, φέρνει σε αντιπαράθεση -προς όφελος της έννοιας ζωή- δυο φιλοσοφικές παραδόσεις: την ορθολογιστική, απέναντι σε έναν «Αισθητικό Ανθρωπισμό», ο οποίος - από τον Friedrich Schiller ως τον Herbert Marcuse- διαφυλάσσει κατάλοιπα απωθημένης αισθαντικότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]