(. . .) Η οικεία αμεσότητα του ιαμβικού τριμέτρου για τον αρχαίο ακροατή πιέζει, και με την αφηγηματική του διάσταση, να επιλέγει κάποιο αντίστοιχο για τη νεοελληνική αισθαντικότητα· επιβάλλει δηλαδή στίχο εύληπτο, το ίδιο οικείο, με την ίδια αναλογία σε αφηγηματική δυνατότητα. Ο στίχος της εθνικής μας λαλιά, ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, που μας κληροδότησαν αιώνες λαϊκής και προσωπικής ποιητικής επιλογής, φαίνεται να καλύπτει με φυσικές αναλογίες την αναγκαιότητα αυτή, καθώς διασφαλίζει μια βιωματική σχεδόν αντιληπτικότητα και μεταφέρει άμεσα και αβίαστα όποια μηνύματα στον ψυχισμό του Νεοέλληνα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]