Η διαβούλευση και ο εξευρωπαϊσμός προτάσσονται ως βασικές θέσεις στον προγραμματικό λόγο των πολιτικών κομμάτων υποδηλώνοντας την παραδοχή για το θετικό περιεχόμενό τους. Η εργασία πρόκειται να προσεγγίσει κριτικά τις παραδοχές αυτές, υποστηρίζοντας ότι η διαβούλευση και ο εξευρωπαϊσμός δεν έχουν αποκλειστικά θετικό πρόσημο. Ο τρόπος διαχείρισής του ενδέχεται να οδηγήσει και σε μη αναμενόμενα αποτελέσματα. Συναίνεση, αλλά και αμφισβήτηση, αποτελούν δύο θεμιτές όψεις της διαβούλευσης. Εκσυγχρονισμός, αλλά και κρίσεις νομιμοποίησης, αποτελούν δύο εξίσου πιθανά αποτελέσματα του εξευρωπαϊσμού. (. . .) Η εργασία συμβάλει σε τέσσερα πεδία ανάλυσης: στη θεωρία και την πρακτική της διαβούλευσης, στις ευρωπαϊκές σπουδές, στη θεωρία για την ιδιότητα του πολίτη και τη διακυβέρνηση και στις πολιτικές για την ανώτατη εκπαίδευση. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]