Αν το μέγιστο στοίχημα για τους συγγραφείς ανέκαθεν ήταν να διαταράξουν τη νωχέλειά μας, να μας κάνουν να σκεφτούμε αλλιώς, να αντιδράσουμε, και να ασκήσουμε κριτική, αυτό το δύσκολο στοίχημα η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς το κέρδισε παραμερίζοντας τη δική της φωνή και φαντασία για να δώσει το λόγο στις φωνές των αφανών. [.,.] Και αυτή ακριβώς η επιλογή της είναι η δική της μαρτυρία για την εποχή μας. Γιατί με τα βιβλία της μας κάνει να σκεφτούμε ότι ολόκληρη η εποχή μας είναι εποχή ντροπής -ντροπής του ανθρώπινου πνεύματος και των επιτευγμάτων του, ντροπής της επιστήμης, ντροπής των διανοούμενων, ντροπής όλων εκείνων που ευθύνονται για την ντροπή των αφανών. Είναι βιβλία που υπογραμμίζουν το βάρος της ευθύνης μας.
[...] Σήμερα τα προγράμματα διδασκαλίας της Μέσης Εκπαίδευσης περιλαμβάνουν έργα μεγάλων συγγραφέων για τον «άνθρωπο εν πολέμω». Δική μου ευχή θα ήταν να διδάσκονται παράλληλα με αυτά οι φωνές των ίδιων των ανθρώπων που έζησαν τους σύγχρονους πολέμους, όπως αυτές που ακούμε στους Μολυβένιους Στρατιώτες. (Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, από τον πρόλογό της στο βιβλίο)

Το βιβλίο «Οι Μολυβένιοι Στρατιώτες» είναι ένα αποκαλυπτικό χρονικό του δεκαετούς πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν, μέσα από τις φωνές των αφανών μαρτύρων του. Μιλούν: Στρατιώτες και αξιωματικοί που πολέμησαν εκεί και επέστρεψαν, ανάπηροι οι περισσότεροι, σε μια πατρίδα που τους υποσχέθηκε υποδοχή ηρώων και τους επιφύλαξε κατόπιν αντιμετώπιση αποσυνάγωγων και αποδιοπομπαίων. Μητέρες που έστειλαν τους γιους τους σ` αυτόν τον πόλεμο και παρέλαβαν ένα σφραγισμένο μεταλλικό φέρετρο, δίχως ποτέ να είναι σίγουρες αν περιείχε το πτώμα του παιδιού τους ή σακιά γεμάτα άμμο. Χήρες στρατιωτών που διερωτώνται, αν τελικά οι άντρες τους ήταν ήρωες ή εγκληματίες. Γυναίκες που στάλθηκαν στο Αφγανιστάν ως πολιτικοί υπάλληλοι του στρατού της ΕΣΣΔ και αντιμετωπίστηκαν σχεδόν ως πόρνες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]