[...] Σε τούτο το ποίημα `δοξάστηκαν` οι ποικίλες ιδεολογικές παρερμηνείες της δεξιάς αλλά και της αριστεράς που είδαν, με το `δίκιο` τους ίσως, ότι θίγονται ισομερώς. Πολλοί είναι επίσης, ιδιαίτερα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αυτοί που αναστατώνονταν από μια ποίηση σαφών ιστορικών αναφορών, από μιαν ανατομία των μεγάλων εθνικών μας τραυμάτων. Βιάζονται ακόμη και οι παλαμιστές να προσπεράσουν αυτό το ποίημα σα να μην έχει ουσιαστικά σημεία για την κατανόηση του όλου παλαμικού έργου. Στο χώρο της κριτικής όμως υπάρχει θέση και φως για όλα τα οικοδομήματα του Παλαμά. Μόνο με την κριτική αλληλοσυσχέτιση όλων των οικοδομημάτων μπορούμε να συλλάβουμε το συνολικό θέαμα αυτού του έργου, όλο το πλάτος της ψυχής του ποιητή που στάθηκε κάτοπτρο της υπόστασης του έθνους μας, της ίδιας της φυσιογνωμίας του λαού μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και ο διακεκριμένος παλαμιστής του καιρού μας Π. Μαστροδημήτρης, στο άρθρο του `Τρεις σταθμοί της μεταθανάτιας παρουσίας του Παλαμά` (1984), ανάμεσα στα έργα που πρότεινε τη μεμονωμένη έκδοσή τους προς επαναθέρμανση των παλαμικών σπουδών, ήταν και `Οι Λύκοι`, τονίζοντας την ανάγκη, `να διερευνηθεί συγκριτικά η γενική συνείδηση των καιρών γύρω στα 1920`. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]