Η προσέγγιση των χρησμών του Λέοντος του Σοφού και ειδικότερα του εικονογραφικού προγράμματος των ιστορημένων χρησμολογίων, εκτός όλων των άλλων, προϋποθέτει από τον ερευνητή να έχει προσδιορίσει την σχέση των βυζαντινών χρησμών με έννοιες όπως προφητεία, αποκαλυπτική εσχατολογία και χιλιασμός. Αν η προφητεία ήταν το αποτέλεσμα της άμεσης επαφής του εμπνεόμενου ατόμου με τις ανεξιχνίαστες υπερφυσικές δυνάμεις, ο χρησμός αποτελούσε την απάντηση του Θεού σε ερωτήματα που του έθεταν οι ίδιοι οι πιστοί και προσφερόταν για περισσότερες από μία ερμηνείες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]