Οι `Βαρελόφρονες` του Βασίλη Χριστοδούλου, υπήρξαν επί πολλά χρόνια οι αγαπημένοι γελοιογραφικοί τύποι του αναγνωστικού κοινού, που κυριαρχούσαν στα εξώφυλλα του `Ρομάντσου`. Επρόκειτο για τους γνώριμους στην Αθηναϊκή ζωή, λάτρεις της ρετσίνας, την οποία ύμνησαν από παλαιότατων εποχών, ακόμη και κορυφαίοι λογοτέχνες και ποιητές. Μην κοιτάτε που σήμερα, ο νεοέλληνας έχει καθιερώσει ως εθνικό ποτό το ξενόφερτο ουίσκυ. Άλλοτε, η ρετσίνα ήταν η γοητευτική ξανθιά θεά και μέσα στα ποτήρια πνίγονταν οι καημοί, αλλά και ανέβλυζαν χαρές. Η ρετσίνα ήταν απαραίτητη για την εξωτερίκευση οποιασδήποτε ψυχικής κατάστασης. . . Βέβαια, οι καιροί άλλαξαν. Δεν υπάρχει πλέον η γνήσια ρετσίνα που ερχόταν από τα Μεσόγεια και από άλλες περιοχές, ενώ σπανίζουν οι γειτονιές με τις παραδοσιακές ταβέρνες και τα βαρέλια από πάνω, όπου οι πιστοί θαμώνες ήξεραν ποιο ήταν το `καλό`. Και για να τιμήσουν δεόντως το `ωραίον ρετσινάτον`, τους έβρισκε εκεί το ξημέρωμα. . . (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]