Α, σε παρακαλώ. Το σύστημα θέλει τους υπηκόους του χαρούμενους. Πολύ χαρούμενους. Και κάνει ό,τι μπορεί γι` αυτό. Μακριά από μας στεναχώριες και έγνοιες, προβληματισμοί και αντιφάσεις. Δεν ωφελούν καθόλου τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες. Τα μόνα συναισθήματα που επιτρέπονται είναι ο φόβος και η χαρά. Θα μου πεις πώς συμβιβάζονται αυτά τα δυο. Και όμως η εξουσία καταφέρνει να τα συνταιριάζει μια χαρά.
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένα παιδί είναι ο φόβος. Και βρίσκουν τον τρόπο να τον διαιωνίζουν καθ` όλη τη διάρκεια της ζωής, δημιουργώντας τον έντεχνα και μεταβιβάζοντάς τον σε μικρές ή μεγαλύτερες δόσεις. Και αφού αυτό γίνει ζωτικό κομμάτι του υποσυνείδητου και του συνειδητού στον καθένα έρχεται ύστερα πιο έντεχνα ακόμα η λύτρωση και η απέραντη χαρά. Η πίστη και η απόλυτη εμπιστοσύνη στο σύστημα. Το σύστημα ξέρει τα πάντα, είναι πανίσχυρο για να αντιμετωπίζει όλα τα κακά, είναι ηθικό και δίκαιο. Έτσι, γίνεται σιγά σιγά μια αυτονόητη ακατάλυτη αλήθεια. Αρκεί να τα αφήσεις όλα αυτά επάνω του, να συνεργαστείς μαζί του όπου σου ζητείται κι εσύ θα έχεις κερδίσει τη μόνιμη χαρά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]