Το έργο «Εύθυμες Κυράδες» η παράδοση το θέλει να ΄χει γίνει λιγότερο με τη βούληση του ποιητή και περισσότερο με τη βούληση της βασίλισσας. Έτσι εξηγείται πώς ο πεθαμένος και διαβασμένος Φάλφαστ κάνει ξανά την παρουσία του, όχι σαν φάντασμα να τρομοκρατήσει, παρά ολοζώντανος, με όλες τις πληθωρικές σάρκες του που δεν τον άφηναν «να ιδεί το γόνατό του». Μαζί και την ... αυλή του που είχε όταν εζούσε σαν βασιλιάς του γέλιου. Όλοι οι παρόντες σαν να χε επισυμβεί η Δευτέρα Παρουσία, είχαν μαζευτεί από τα πέραντα, είχανε συγκολλήσει τα κομμάτια τους κι είχαν πια αναλάβει υπηρεσία εδώ να εκτελέσουν τη βασιλική διαταγή, δηλαδή τον κανόνα, την τιμωρία που του είχαν βάλει και απαιτούσε για χάρη των «Εύθυμων Κυράδων του Ουίνσορ», ο Φάλφαστ να παίξει τον μπούφο.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]