(. . .) Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα περίεργο σημείο: μιας Ευρώπης των 25, που φαίνεται ανίκανη να προχωρήσει με αποφασιστικότητα προς τα εμπρός, με μία ακατανόητη γραφειοκρατία που χρησιμοποιεί την δική της ορολογία, ενώ είναι σε αδυναμία να καθορίσει σαφείς προτεραιότητες για το μέλλον της ηπείρου. Ο Guy Verhofstadt αναλύει σε βάθος αυτά τα αδιέξοδα, όμως η καθοριστική συνεισφορά του βρίσκεται αλλού: στο σαφές όραμα του ώστε να προχωρήσουμε μπροστά. (. . .) Είναι πρόωρο να εκφέρει κανείς τελική κρίση στις προτάσεις του Guy Verhofstadt χωρίς να τις εξετάσει προηγουμένως εις βάθος, να αποτιμήσει την εφαρμοστικότητά τους καθώς και τους ενδεχομένους κινδύνους που απορρέουν. Ένα είναι, εν τούτοις, το βέβαιο: αποτελούν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πολιτικής και θεσμικής σκέψης που δεν μπορείς να απορρίψεις εύκολα. Την στιγμή μάλιστα που υπάρχει μία πραγματική έλλειψη διαθέσιμων εναλλακτικών προτάσεων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]