Ο Νάρκισσος δε φοβάται το θάνατο. Φοβάται τη ζωή που του διαλέχτηκε. Γιατί ποτέ δεν αγαπά; Γιατί η καρδιά του είναι μάρμαρο; Η Ελένη πέρασε όλη τη νύχτα ψάχνοντας τις μυρωδιές απ` το κορμί του. Σήμερα γράφεται ιστορία. Από το πρωί οι άρπες και οι μουσικές αντηχούν σ` όλη τη Βαβυλώνα. Η ζωή της Φαρούκ, όμως, δεν έχει κανένα νόημα. Βαρέθηκε να είναι το μπιμπελό της Βαβυλώνας. Θέλει να αλλάξει ζωή. Θέλει να φύγει μακριά... Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν πως όλοι αυτοί οι Ιταλοί στη Νέα Υόρκη ήταν μια οργανωμένη μαφία. Τότε κατάλαβε πως ο Πάμπλο ήταν ένα απ` τα μεγάλα αφεντικά. Μετά... πυροβολισμός. Μια σφαίρα ήταν αρκετή. Η σεξουαλική του φαντασίωση ήταν αγνή, όσο παράξενο κι αν ακουγόταν αυτό. Ήταν το πρόσωπο που θα μπορούσε να του δώσει τα πάντα αν του έδειχνε έστω κι ένα μικρό δείγμα αγάπης. Ήταν θέμα χρόνου να πέσει στην αγκαλιά της. Τώρα που το τέλος είναι δεδομένο, τώρα που το παραμύθι σταματά βίαια για την Αγια - Σοφιά, αναλογίζεται κανείς διάφορα. Αν η Αγια - Σοφιά ήταν ένα ταπεινό εκκλησάκι που έλαμπε μόνο απ` τα αναμμένα κεριά και όχι από διαμάντια, δε θα της είχαν συμβεί όλα αυτά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]