Εάν οι ελληνικοί και ρωμαϊκοί μύθοι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα σύνολο ιστοριών περί μαγικών μεταμορφώσεων και θεών που τσακώνονται μεταξύ τους, ελάχιστο ενδιαφέρον θα είχαν για τον σύγχρονο αναγνώστη.
Πρώτα απ` όλα, υπάρχει τεράστιος αριθμός τέτοιων μύθων, όλοι γεμάτοι με ανοίκεια ονόματα και μπερδεμένες γενεαλογίες. Γιατί χρειάζεται να τους μάθουμε και γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν;
Θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν επειδή οι μύθοι περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο έβλεπαν οι αρχαίοι τον κόσμο και διότι τα αρχέτυπα ηρώων, αδικημένων γυναικών και ισχυρών αλλά τρομακτικά αυθαίρετων θεών διαμόρφωσαν την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τη σχέση τους με το σύμπαν. Μάλιστα, πολλά από αυτά τα αρχέτυπα είναι τόσο ισχυρά, που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα. Όταν οι ψυχολόγοι (το επαγγελματικό όνομα των οποίων κατάγεται από την Ψυχή, μία πριγκίπισσα της μυθολογίας) αναφέρονται στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα ή στον ναρκισσισμό, χρησιμοποιούν αυτά ακριβώς τα αρχέτυπα, διότι οι μύθοι που μιλούν για τον Οιδίποδα και τον Νάρκισσο περιγράφουν συγκεκριμένες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς τόσο εύστοχα που δεν βρέθηκε τίποτα καλύτερο για να τους αντικαταστήσει. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]