...Η καμπάνα του Αγίου Νικολάου χτυπάει πένθιμα. Σε λίγο μια νεκρική πομπή θα διασχίσει τον κεντρικό δρόμο. Σαν όραμα και σαν τρελή θεά μια γυναίκα βγαίνει κραυγάζοντας από το παλιό πανδοχείο της πόλης... Σ` έναν ακαθόριστα παλαιικό καιρό, με νύξεις και αρώματα πρώιμου 20ού αιώνα, ένας νεαρός άνδρας, ο Δομένικος Στεφάνου, γραμματέας στο Δημαρχείο, αρχίζει την ημέρα του κοιτάζοντας το πρόσωπό του σ` έναν καθρέφτη, ανάμεσα σε μια «Καλημέρα» και σε μια χρονολογία, 19... Άραγε ο χαμένος έρωτάς του θα σπάσει αυτόν τον καθρέφτη; Τόσα χρόνια στο ίδιο πλαίσιο, σ` αυτό τον κύκλο και το χωρίς διέξοδο σχήμα, όπου φαίνεται να τον σέρνουν έρημες γυναίκες με στοιχειωμένο παρόν. Τι θα κάνει λοιπόν ο Δομένικος; Θα μείνει στην Ερμούπολη; Θα πάει στην Ουαλία; Σαν πίσω από έναν σπασμένο καθρέφτη θ` αφήσουν οι ραγισματιές του χρόνου να σμίξει το γυμνό είδωλό του μ` αυτό της αγάπης του;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]