... Δεν είχε πια καμιά ελπίδα τούτη τη φορά: είναι η τρίτη προσβολή. Όλο αυτό το διάστημα περνούσα κάθε βράδι μπρος από το σπίτι (είχαμε διακοπές) και κοίταζα εξεταστικά το φωτισμένο τζάμι του παραθύρου· και κάθε βράδι, το 'βρισκα φωτισμένο με τον ίδιο τρόπο, θαμπά και στρωτά. Αν είχε πεθάνει, σκεφτόμουνα, θα 'βλεπα την αντανάκλαση των κεριών πάνω στα σκοτεινά τζάμια, γιατί ήξερα πως πρέπει να μπουν δυο κεριά προς το μέρος που είναι το κεφάλι του νεκρού. Μου είχε πει συχνά: 'Δεν θα πολυκαιρίσω σ' αυτό τον κόσμο', κι έλεγα πως ήταν λόγια του αέρα. Τώρα ήξερα πως ήταν αληθινά. Κάθε βράδι, καθώς αναθώριζα και κοίταζα το παράθυρο, ψιθύριζα από μέσα μου τη λέξη 'παράλυση'. Πάντα αντηχούσε παράξενα στ' αυτιά μου, όπως η λέξη 'γνώμων' στον Ευκλείδη, κι η λέξη 'συμφωνία' στην κατήχηση. Και τώρα αντηχούσε σαν τ΄όνομα κάποιας κακόβουλης κι αμαρτωλής οντότητας. Με γέμιζε φόβο, κι ωστόσο λαχταρούσα να 'μουνα πιο κοντά της και να κοίταζα το θανατερό της έργο. ...