Τι έκαναν άραγε, οι γυναίκες όταν οι άνδρες της κλασικής Αθήνας, πολεμούσαν και δημιουργούσαν μεγάλα έργα τέχνης; Σύμφωνα με κάποιους άνδρες συγγραφείς εκείνης της εποχής, έμεναν σπίτι υφαίνοντας και τεκνοποιώντας. Άλλοι υποψιάζονται πως μάλλον επισκέπτονταν τις φίλες τους και διασκέδαζαν μέχρι τα ξημερώματα. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τις πολλές αντιφατικές εικόνες που παρήγαγε η κλασική εποχή για τις Αθηναίες. Με αφετηρία τις γυναίκες στα γλυπτά του Παρθενώνα, εξετάζει τα δύο επίπεδα της γυναικείας εμπειρίας: το ανθρώπινο και το θείο. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στη δεσπόζουσα θέση που κατείχαν οι γυναίκες στα θρησκευτικά δρώμενα αφενός και στην οικιακή τους αφάνεια αφετέρου αναλύεται σε σχέση με τις νεαρές γυναίκες της Αθήνας, που ηγούνται της πομπής. Οι μεγάλες θεές, οι οποίες απεικονίζονται στη ζωφόρο, μελετώνται σε συνάρτηση με τις σχέσεις που είχαν με τις θνητές λάτρεις τους και, σε συμβολικό επίπεδο, με τις γυναίκες του μύθου, όπως είναι οι Αμαζόνες, οι οποίες εμφανίζονται στις μετόπες. Τέλος, το βιβλίο εξετάζει μια τρίτη πλευρά, τις γυναίκες, που δεν εμφανίζονται στα γλυπτά του Παρθενώνα: τις πόρνες, τις δούλες και τις ξένες, των οποίων η οικονομική και ιδεολογική συμμετοχή στο αθηναϊκό επίτευγμα υπήρξε ουσιαστική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]