`Οι Σκυριανές Απόκριες`
Το νησί μου η Σκύρος . . . μικρό καραβάκι, λουσμένο στο φως, ξεχασμένο στο φουρτουνιασμένο Αιγαίο, απέναντι από την Εύβοια.
Το αμπάρι του γεμάτο από πολύτιμο φορτίο που μεταφέρεται από αιώνα σε αιώνα.
Είναι ο λαϊκός πολιτισμός του νησιού, με τα βυζαντινού μέλους τραγούδια, που μόνο στη Σκύρο τραγουδιούνται, τα ξεχωριστά ήθη και έθιμα, τη λαϊκή του τέχνη με τα φημισμένα Σκυριανά ξυλόγλυπτα, επηρεασμένα κι αυτά από το Βυζάντιο, τα πλουμιστά κεραμικά, `τα παλαιά στολίδια` να στολίζουν με κούπες, πιάτα, πιατέλες και λαίνια όλα τα ράφια της Σκυριανής `αλώνης` του σπιτιού. Τα `γραφτά` κεντήματα από πολύχρωμα αστραφτερά μετάξια, ένα όργιο μαγικού ρεαλισμού, όπου οι τσαλαπετεινοί πιάνουν χορό με τους ασημοστολισμένους κατήδες και τους χρυσούς λαλέδες του Μάη, στ` αραχνοΰφαντα μανίκια της νυφικής φορεσιάς, ενώ τα ναυτάκια, στο πασίγνωστο κέντημα, το Καράβι, αιωρούνται πάνω από κατάρτια, και πολύχρωμα λάβαρα ανάμεσα σε παραδείσια πουλιά και πέρδικες, κι οι κωπηλάτες με τους Βενετσιάνικους σκούφους, οργώνουν θάλασσες γεμάτες ψάρια, αλλά και τουλίπες, κόκκινα γαρύφαλλα και κατηφέδες. . . [ . . .]