Εκείνα τα χρόνια, μάλιστα στην επαρχία, στο χωριό, ο δάσκαλος -όχι μόνο για τα παιδιά παρά και για τους μεγάλους- ήταν κάτι σαν αδερφός του θεού, σαν ο άμεσος βοηθός του, που μαζί σχεδιάζανε και οικοδομούσαν και τη στήνανε μέσα στο χάος τη δημιουργία του κόσμου.
Μ` όλον που η Γαλάτεια ήρθε στον κόσμο όταν η πατρίδα ήταν βουτηγμένη στο πένθος και την οδύνη από τη μικρασιατική καταστροφή, στο σχολείο, σε όλο το δημοτικό, ευτύχησε κι από δασκάλους κι από βιβλία. Τις δυο πρώτες τάξεις τις έβγαλε με την ...κυρία, μια νεαρή δασκάλα από γειτονικό χωριό, σοβαρή κι ευσυνείδητη, με ζήλο και αφοσίωση στο έργο της. Αλλά ο δάσκαλος, που μ` αυτόν έβγαλε τις άλλες τέσσερις τάξεις του δημοτικού, έμεινε στην ψυχή της και στο νου της, το ιδανικό, αξεπέραστο πρότυπο δασκάλου. Μορφή, παράστημα, ματιά, φωνή, όλα, όλη του η συγκρότηση, μάλιστα η μαγεία της διδασκαλίας του, ήταν εγγύηση για την πιο καλοσυνάτη, σοφή, σοβαρή, παιδευτική προσωποποίηση διδάχου, για να μεταπλάσει τ` αμάλλιαγα ξεπεταρόνια σε υπεύθυνους πολίτες και μέλη κοινωνίας.