Στο παρόν επιχειρείται η διάκριση της εμπρόσωπης κοινοτικής προσέγγισης από την κολλεκτιβίστικη, η οποία κυριαρχεί ένεκα της μονοπωλιακής χρησιμοποίησής της από τον χώρο της τοξικοεξάρτησης.
Εστιάζει στο δίπολο Κολλεκτίβα-Κοινότητα, επισημαίνοντας ιστορικά και πολιτικά τον μεταμφιεστικό χαρακτήρα του νεωτερικού `Κοινοτισμού`, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε τόσον ιδεολογικά (communism), όσον και συμφεροντολογικά για την εκμετάλλευση ασθενέστερων κρατικών οικονομιών (ευρωπαϊκή `Κοινότητα`!).
Αλλά η πολυταλαιπωρημένη ονομασία `Κοινότητα` ή `Κοινοτισμός`, παραποιείται, από το 1946, και από την ψυχιατρική, πλήττοντας και την σημαντικώτερη θεραπευτική μέθοδο, δηλαδή την ομαδική ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση της ψυχικής διαταραχής. Έτσι, το δέος τόσον του `ειδικού` όσον και του αδαούς, αμυνομένων αμφοτέρων έναντι του παραλόγου, εξακολουθεί να καλλιεργείται από θρησκειακές προσεγγίσεις, όπως η κρατική φιλανθρωπία, αλλά και η ψυχανάλυση.
Η πραγματική όμως κοινοτική προσέγγιση, ως εκ του ονόματος αλλά και ως εκ της ιστορίας της, μπορεί να είναι σε σημαντικό βαθμό συμμετοχική και συνεργατική, αναγνωρίζοντας τον πάσχοντα όχι ως έναν `άλλον` αλλ` ως πολύτιμο συνεργάτη του `ειδικού` για την σθεναροποίηση του ψυχισμού αμφοτέρων, με την καλλιέργεια της σχέσης και την αναγνώριση και αξιοποίηση του ετεροκαθορισμού.
Με βάση τα ανωτέρω, εκτίθενται και οι επί 30ετίαν αντιιδεολογικές κοινοτικές αναζητήσεις ενός ντόπιου ψυχοθεραπευτικού οργανισμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]