Τι είναι η παραλογοτεχνία; Κάτω από ποιες συνθήκες αναβαθμίζεται τον 19ο αιώνα; Πως εμφανίζεται στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος; Πως εξελίσσεται σε οργανικό στοιχείο της λεγόμενης «μαζικής κουλτούρας»; Καρπός μακρόχρονης έρευνας, το βιβλίο αυτό θέτει πρωτίστως ζητήματα συνολικού και συλλογικού χαρακτήρα με βασικές προϋποθέσεις: α) την αξιοποίηση δεκάδων αγνώστων ή εφήμερων πεζογραφημάτων του 19ου αιώνα· β) τη διαρκή μετακίνηση ανάμεσα σε «αντιθετικούς» πόλους όπως η ποσότητα και η ποιότητα, η ιστορία και η θεωρία, το συλλογικό και το ατομικό πεδίο, το ελληνικό και το ξένο, το γενικό και το ειδικό, το παραλογοτεχνικό και το λογοτεχνικό· γ) την πεποίθηση ότι η γνώση (...) αποτελεί ένα είδος ανοιχτής γραμμής ανάμεσα στο παρελθόν μας και στο παρόν μας, και δ) την ελπίδα ότι το παραλογοτεχνικό φαινόμενο, μεταφερμένο ήδη προ πολλού από τον Τύπο στον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, θα προκαλέσει επιτέλους και στον τόπο μας ένα ευρύτερο, γονιμότερο και συστηματικότερο ενδιαφέρον. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]