(...) Σ’ αυτό εδώ το βιβλίο, η λογοτεχνία αντιμετωπίζεται ως η ενέργεια εκείνη του ανθρώπινου όντος η οποία, πέρα από τα όρια που θέτουν «τα προς το ζην» και «τα προς το γράφειν», είναι συνυφασμένη ζωικά με τον έσχατο κίνδυνο, τον υπέρτατο στόχο, την δύσκολη δαπάνη ολόκληρου του ψυχισμού, την εντατική ευρύτητα, την κορυφαία διεκδίκηση, το πέρασμα στην άλλη όχθη, όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όπου καταρρίπτονται οι βεβαιότητες, αναποδογυρίζεται ο χρόνος, και η αρίθμηση αρχίζει από κει που τελειώνει ο κόσμος. Η λογοτεχνία είναι το τέλος του κόσμου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]