«Ο χρόνος πάλι» είναι ένα παιχνίδι αυτοβιογραφίας: η συγγραφέας περιπλανιέται στην ίδια της τη ζωή· η μυθοπλασία συγχέεται με την πραγματικότητα, όσα συνέβησαν συγχέονται με όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί, με όσα `θα ήταν ωραίο` να συμβούν· «αν είχα μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ζωή, θα γινόμουν...». Το βιβλίο αυτό -τα απομνημονεύματα ενός ανθρώπου που έζησε «έναν αστερισμό από γεγονότα»- είναι άλλοτε κοινωνική ιστορία, άλλοτε λογοτεχνική κριτική, άλλοτε ταξιδιωτική πεζογραφία· η καταγραφή μιας προσωπικής φιλοσοφίας για την ύπαρξη και για το γράψιμο, για τη ζωή στη μεγαλούπολη, για την αποτυχία του έρωτα, για τον Σαίξπηρ, για το δίκιο του Κερένσκυ έναντι των μπολσεβίκων, για τους αγώνες της Φόρμουλα 1 και για τις τηγανητές πατάτες. Στις σελίδες του «Ο χρόνος πάλι» -που μπορούν να διαβαστούν σε τυχαία σειρά- οι στιγμές ξεδιπλώνονται σαν χάρτης· τα λογοτεχνικά τοπία είναι τοπία της ψυχής. Στα περιθώρια σημειώνονται παρατηρήσεις και ερωτηματικά για την ποίηση, την πολιτική, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια· γαι την αρρώστια και τον θάνατο· για το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την απελπισία στην πιο ακλόνητη ελπίδα. Ανάμεσα σε όσα έφερε το πέρασμα του χρόνου -του χρόνου που σε βλάπτει «μόνο αν είσαι τυρί...»- είναι μια υπέροχη παιδική ηλικία, μια νεότητα που παρατράβηξε, μια εξέγερση που δεν τελείωσε ποτέ. «Ο χρόνος πάλι» είναι μια επινοημένη βιογραφία· προπάντων, είναι ένα έργο τιμής για τα βιβλία, για το πώς η ανάγνωση μπορεί να σώσει τη ζωή σου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]