Ως αρχή, μάλλον αυτονόητη, είναι η παραπομπή στην έκφραση χορόν διδόναι, η οποία, με εννοούμενο υποκείμενο τον επώνυμον άρχοντα, είχε καθιερωθεί, ήδη από τον 5ον αιώνα, για να δηλώσει την έγκριση συμμετοχής ενός τραγικού ή κωμικού ποιητή στους δραματικούς αγώνες των Αθηνών, την σημαντικότερη, ίσως, από τις πολλές και ποικίλες εκδηλώσεις των μεγάλων εορτών προς τιμήν του Διονύσου. Είναι εύλογη, αλλά όχι αποδείξιμη, η αναγωγή αυτής της έκφρασης στην περίοδο εκείνη κατά την οποία ο χορός αποτελούσε το κυρίαρχο, αν όχι αποκλειστικό, ανθρώπινο στοιχείο στη διαδικασία της θεατρικής παραγωγής. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]