Με φόντο μια στερημένη φοιτητική ζωή και αργότερα υπαλληλική –όπως αυτή ξετυλιγόταν από τόπο σε τόπο λόγω πυκνών μεταθέσεων– αναδύονται τα τραγικά πολιτικά γεγονότα του φοβερού αυτού τόπου από το 1957 έως και το 1996. Με το ξετύλιγμά τους, μέσα από την προσωπική βίωσή τους από τον συγγραφέα, προβάλλει θλιβερή η διαπίστωση πως η επίγεια ζωή αποτελεί το μοναδικό πεδίο ολοκλήρωσης του ανθρώπου και οι συγκρούσεις στην περιοχή –κυρίως– της συνείδησης είναι εκτάκτως τραγικές. Η νίκη δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται με τη μορφή εθνικής και ατομικής καταλλαγής, και η όποια αξία της μετριέται μέσα από την προσωπική ψυχική αντίσταση απέναντι στην άσκοπη και επώδυνη αναμέτρηση με τον συνάνθρωπο, την κοινωνία, το φυσικό περιβάλλον... Έτσι, η όποια εμπειρία, τελικώς, βιώνεται ως μυστηριακή κίνηση της Ιστορίας πάνω στις διαστάσεις του αυχμηρού μας χωροχρόνου.