Τα Media άλλοτε προβάλλουν μια συναινετική εικόνα της κοινωνίας (τα άτομα έχουν συμφωνήσει σε έναν αριθμό αξιών, ιδεών κ.λ.π.) και ικανοποιούν έτσι την κοινή γνώμη καλλιεργώντας ένα κοινά αποδεκτό life-style, άλλοτε τρομάζουν το κοινό με την προβολή συγκρουσιακών εικόνων της κοινωνίας (έγκλημα, ψυχική εξαθλίωση κ.λ.π.). Η λαγνεία της βίας και του τρόμου μέσα από τα Media εδραιώνει στερεότυπες αντιλήψεις και (αντι-)στερεότυπες αντιδράσεις. Οι μύθοι και η δραματοποίηση καλλιεργούν τον ηθικό πανικό και αυτός με τη σειρά του -αποβάλλοντας και απορρίπτοντας κάθε επιστημονικό ή λογικό επιχείρημα- ζητάει τον διαπυράς θάνατο ή την εφαρμογή του νόμου του Λυντς. Ο φόβος και συχνά οι παθολογικές φοβίες που απορρέουν από τις περιγραφές και τις απεικονίσεις διαβρώνουν σε τέτοιο βαθμό τις διανθρώπινες επαφές και τις κοινωνικές σχέσεις ώστε θα μπορούσε κανείς να αποδώσει στα Media το χαρακτηρισμό του `πρωτομάστορα της εγκληματοπληξίας` στη σημερινή κοινωνία. Η διαπόμπευση του υπόπτου πριν καν δικαστεί, ο διασυρμός του οικογενειακού περιβάλλοντος, ο στιγματισμός του καταδικασθέντος, η υποβολή και ο εξοστρακισμός, αντί να βοηθούν τον αδίκως κατηγορηθέντα, χαϊδεύουν τα άγρια πάθη του πλήθους, θυματοποιούν δίπλα τους `πρωταγωνιστές` αυτού του δράματος που λέγεται έγκλημα και καθιστούν όλους μας συνεργούς στην εγκληματοφοβία. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα Media δεν προβάλλουν απλώς αλλά κατασκευάζουν `τρομοκράτες`, `δράκους` κ.λ.π., σε βαθμό μάλιστα που οι Δημοσιογράφοι και οι Δράστες να θεωρούνται από πολλούς `συνέταιροι στο έγκλημα`. Παρά την κριτική και αυτοκριτική στο Τύπο -και παρά τις επανειλημμένες διακηρύξεις για κώδικα δεοντολογίας-, ο συνδετικός ιμάντας ανάμεσα στα Media και την Εξουσία, δηλαδή η προπαγάνδα, έχει (ή νομίζουν ότι έχει) τέτοια επίδραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ώστε κανείς δεν τολμάει να τον σπάσει. Άλλοτε καλλιεργώντας `συμπάθεια` κι άλλοτε μεταβάλλοντας τη βία σε show, τα Media `παίζουν` με τα συναισθήματα του κοινού, δημιουργώντας απότομα και αποσταθεροποιητικά `κενά`. Τα Media ηρωοποιούν, εντυπωσιάζουν, δημιουργούν ανοσία, δικαιολογούν, διαστρεβλώνουν αξίες και ιδανικά, ή ακόμα και τρομοκρατούν αποδεικνύοντας ότι τα Media και (ορισμένης μορφής) Βία έχουν μία αμοιβαία έλξη. Η μαζική κοινωνία και η μαζική πληροφόρηση δεν απροσωποποιούν μόνο. Εξοστρακίζουν επίσης κάθε προσωπική επαφή-επικοινωνία του δέκτη με το αντικείμενο. Το προ-κατασκευασμένο σχήμα αντίληψης αναπτύσσει την προκατάληψη, αποθαρρύνει την αμεροληψία και αποπροσανατολίζει την κρίση. Έτσι η επικοινωνία, από όρος για μια αληθινή κοινωνία, μεταβάλλεται σε προϋπόθεση για μια ψευδή συνείδηση και έναν αλλοτριωμένο και απροστάτευτο άνθρωπο. Τα Media στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης, παγκοσμιοποιημένου εγκλήματος κα παγκοσμιοποιημένης καταστολής μπορούν (και θέλουν) να παίζουν `πρωταγωνιστικό ρόλο`. Κανείς όμως δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη ότι αυτός ο ρόλος θα είναι αυθεντικός κι ανεξάρτητος. Για τους παραπάνω λόγους αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σ` αυτή την εκδοτική πρωτοβουλία της προώθησης μιας νέας σειράς με τίτλο (και θεματολογία).
Media και Έγκλημα
Είναι αυτονόητο (όσο και απαραίτητο) ότι στη σειρά αυτή θα κληθούν να καταθέσουν τις απόψεις τους όχι μόνον πανεπιστημιακοί αλλά και δημοσιογράφοι και ειδικοί στο χώρο των ΜΜΕ επιστήμονες και ερευνητές. Ίσως αυτός ο δημόσιος διάλογος χωρίς κραυγές να δώσει την ευκαιρία σε όλους να εκφραστούν νηφάλια και συνετά μακριά από τις οθόνες και τις `μετρήσεις`. Αυτό που τελικά μετράει είναι η θεμελιωμένη γνώμη και όχι η παλινοδούσα κοινή γνώμη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]