Πράγματι ο Άγρας, με την πρόθεση να συμβουλέψει, κατ` ουσίαν εξομολογείται. Εξομολογείται, με τη γνώριμη ψυχονοοτροπία του μέσα από το `πνεύμα παρακμής` της εποχής του, όπως εύστοχα τον σκιαγράφησε ο αρμοδιότερος μελετητής του. Και εξομολογούμενος αυτοχαρακτηρίζεται: πότε αυτοψυχαναλύεται και πότε παρακάμπτει τα λεγόμενα του `συνομιλητή` του και προβάλλει τις απόψεις του.
Τι συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση; Ο Ευάγγελος Ιωάννου (γεν. 1899), καθιερωμένος στη `Διάπλασι των Παίδων` ήδη από το 1911 ως Τέλλος Άγρας και απ` το 1916 (6 Αυγούστου) ως `συνεργάτης` πλέον, αλληλογραφεί με τη μικρότερη από εκείνον `συνδρομήτρια`, τη Μαρία ή Μαρίκα Μακρή, ύστερα από την έγκριση και του δικού της ψευδωνύμου (Αθανάσιος Βοναπάρτης) και από την ανταλλαγή των τετραδίων `Τα μικρά μου μυστικά` σύμφωνα με την καθορισμένη διαδικασία του περιοδικού. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]