Το κάθετο ρήγμα του λόγου εξακολουθεί επί αιώνες αιώνων να καταπίνει τον άνθρωπο που έπεσε από τον παράδεισο της τρυφής. Ένα σύντομο στιγμιότυπο αυτής της αέναης διαδικασίας προσφέρει στον αναγνώστη το πρώτο και μοναδικό μυθιστόρημα του Βικέντιου Καρμπονάρου. Ο συγγραφέας, λίγο προτού φύγει από τον κόσμο, πασχίζει να αρθρώσει μέσα από τα εντελώς στοιχειώδη δεδομένα μιας προσωπικής του ιστορίας (αλλά και με την επανειλημμένως σωτήρια επίκληση του «Συνονόματού» του, του Βιντσέντζου Κορνάρου) τις ροπές του βιβλικού εκείνου «έγνω» που τον όρισαν σε όλη του τη βιοτική πορεία. (. . .) Ο `Συνονόματος` είναι ένα κιβώτιο, που έχει αξία ακριβώς επειδή είναι κιβώτιο, πέραν των όποιων τιμαλφών περιέχει. Είναι δε συνάμα και ένα τρελό πανηγύρι της γλώσσας, που «έγνω» και αυτή ό,τι ελλόγως ή παραλόγως «έγνω» και ο πεπτωκώς άνθρωπος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]