Οι συνηθισμένοι ορισμοί της φιλοσοφίας δεν εφαρμόζονται στον Σπινόζα: μοναχικός στοχαστής, σκανδαλώδης και μισητός, που συλλαμβάνει τη φιλοσοφία ως εγχείρημα ριζικής απελευθέρωσης και απομυθοποίησης, ισοδύναμο του οποίου βρίσκουμε μόνο στον Λουκρήτιο ή, αργότερα, στον Νίτσε. Ο σπινοζισμός θέτει σήμερα τα πιο επίκαιρα προβλήματα, που αφορούν στον συγκριτικό ρόλο της οντολογίας (θεωρίας της υπόστασης), της επιστημολογίας (θεωρίας της ιδέας) και της ανθρωπολογίας (θεωρίας των τρόπων, των παθών και των ενεργειών).
Ασφαλώς, η έννοια της έκφρασης έχει μακρά ιστορία πριν από τον Σπινόζα, σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Έχει επίσης, με τον Λάιμπνιτς, μια ανάπτυξη πολύ διαφορετική απ` ό,τι εκείνη του Σπινόζα. Το μόνο κοινό σημείο μεταξύ του Λάιμπνιτς και του Σπινόζα είναι, ωστόσο, ότι θεμελιώνουν σ` αυτή τη θεωρητική και πρακτική έννοια την πρώτη μεγάλη αντικαρτεσιανή αντίδραση. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Σπινόζα κατανοεί την έκφραση, προσδίδοντάς της μια νέα δομή, βρίσκεται ίσως στην καρδιά της σκέψης και του ύφους του και αποτελεί ένα από τα μυστικά της Ηθικής· βιβλίο διπλό, το οποίο αποτελείται αφενός από τη συνεχή αλληλουχία των θεωρημάτων, των αποδείξεων και των πορισμάτων, και αφετέρου από τη βίαιη και ασυνεχή αλυσίδα των σχολίων -βιβλίο δύο φορές εκφραστικό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]