Στόχος της παρούσας μελέτης είναι η κατανόηση των γεγονότων που προηγήθηκαν και οδήγησαν την Τουρκία αλλά και την Ελλάδα να επιλέξουν ένα διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης των πολιτικο-στρατιωτικών τους σχέσεων κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Η μεταπολεμική περίοδος, 1945-1980, αποτελεί κομβικό σημείο στην πορεία και το είδος ανάπτυξης των σχέσεων στρατού και πολιτείας στα δύο αυτά κράτη. Στην περίπτωση της Τουρκίας, οι ένοπλες δυνάμεις κατόρθωσαν να πειραματιστούν με τη λειτουργία του πολυκομματικού πολιτικού συστήματος και να εξαγάγουν συμπεράσματα που θα τους ωφελούσαν στην προσπάθεια διαιώνισης της πολιτικής τους ηγεμονίας. Αντίθετα, στην περίπτωση της Ελλάδας, η Χούντα των Συνταγματαρχών, άθελά της συνέβαλε στη μείωση του μίσους που χώριζε τον πολιτικό κόσμο της χώρας από την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου και στην επικράτηση των πολιτικών ηγετών έναντι των στρατιωτικών. Ακολουθώντας τα χνάρια του Μπρωντέλ σε ό,τι αφορά τον τρόπο έρευνας, ο συγγραφέας, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις μεταξύ πραγματικότητας και μοντέλου ανάλυσης, εφαρμόζει ουσιαστικά ένα πολυπαραγοντικό μοντέλο και δίνει μια ολοκληρωμένη αντίληψη της εκδήλωσης των στρατιωτικών επεμβάσεων σε κράτη της περιφέρειας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]