Ο Πρίγκιπας Μιχάλης είναι κάτι σαν παραμύθι, γεμάτο όμως αναφορές στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η βασιλική οικογένεια τσακώνεται διαρκώς για θέματα φαινομενικά ανόητα, όπως το αν καλύτερες είναι οι μυτερές ή οι στρογγυλές εκκλησίες, ή όπως τα χρώματα: η μια γιαγιά, που θυμίζει ισπανική Ιερά Εξέταση, αγαπά μόνο το μαύρο, η πολεμόχαρη άλλη γιαγιά το κίτρινο, ο Μιχαήλ Βου το πορφυρό της εξουσίας, η φιλάρεσκη βασίλισσα το σμαραγδένιο. Οι υπηρέτες φορούν το ταπεινό λευκό, που στην πραγματικότητα είναι το πλουσιότερο, αφού περιλαμβάνει όλα τα χρώματα. Σ` αυτό το περιβάλλον γεννιέται ο διάδοχος, που χάρη στη ζεστασιά και τη λαϊκή σοφία της νταντάς του και των υπηρετών, και στη σωστή φροντίδα των δασκάλων, μεγαλώνει όχι σαν μέλλων Μιχαήλ Γου, αλλά σαν φωτισμένος νέος που νοιάζεται αληθινά για τον τόπο του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]