Εκείνο, που κατ` εξοχήν χαρακτηρίζει τη ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, είναι ο πόνος, οι πειρασμοί και οι θλίψεις. "Επίβλεψον επ` εμέ και ελέησόν με· ότι... αι θλίψεις της καρδιάς μου επληθύνθησαν· εκ των αναγκών μου εξάγαγέ με...", ικετεύει τον Θεό ο Προφήτης Δαυίδ και με το στόμα του Προφήτη, ο κάθε απόγονος του Αδάμ.

Το ά-λογο στοιχείο του πόνου, ιδιαίτερα για τον αυτονομημένο άνθρωπο της εποχής μας, είναι το κατ` εξοχήν παράλογο του ανθρώπινου βίου. Καμιά λογική και καμιά φιλοσοφία δεν είναι σε θέση να δώσει επαρκείς εξηγήσεις, τόσο για την προέλευση, όσο και για τη σκοπιμότητα του πόνου. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)