"Ο πόνος είναι ιδιωτικό γεγονός δημόσιου διαμετρήματος.

Όταν ο πόνος αποκτήσει διάσταση πρωτεύοντος δημόσιου γεγονότος, με την έννοια της θεσμοθέτησής του ως παράγωγου συλλογικών συμπεριφορών, όταν ο πόνος αντικαταστήσει την πόλη και γίνει πόλη αυτός, όταν η πολιτική γίνει πονετική, όταν όλα θα κρίνονται με αφετηρία τη φύση και την ουσία του πόνου, όταν ο πόνος αποτελέσει το θεμέλιο κάθε ανθρώπινης συναναστροφής, τότε θ` αρχίσει η πραγματική και μόνη αληθινή απογείωση διότι θα έχει προηγηθεί η αληθινή προσγείωση· κι αυτή η απογείωση, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει τη γείωσή της, θα είναι πολύτροπη, αλλά με προεξάρχουσα την καλλιτεχνική έκφραση. Τότε η τέχνη δεν θα είναι παράλληλη ή δευτερεύουσα ως προς τη θέση της μέσα στην πόλη, αφού η πόλη που θα είναι πόνη, θα έχει αυτά τα δύο ως θεμελιώδεις άξονές της, τον πόνο και την τέχνη. [...]"

Ο Δημήτρης Δημητριάδης μιλάει για τον πόνο ως προεξάρχουσα ανθρώπινη έκφραση και για το πώς μπορεί να μεταβληθεί σε κινητήριο μοχλό αλλαγής της ανθρώπινης κατάστασης, σε μια ομιλία που έδωσε στις 16.4.2010 και δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο τ. 92 του περιοδικού "Εντευκτήριον".