Είναι δύσκολο για τον Zygmunt Bauman να αποδεχθεί τη δεδομένη άποψη που θέλει τον πολιτισμό απλό επιφαινόμενο, «κάτι σαν το κερασάκι στην τούρτα», που επιτίθεται στον «πραγματικό» πυρήνα της κοινωνικής ζωής, στη «δομή». Αντίθετα, αντιλαμβάνεται τη δομή ως ίζημα του πολιτισμού, ως παγίωση των προϊόντων της πολιτισμικής δραστηριότητας. Βέβαια, η δραστηριότητα αυτή, η πολιτισμική πράξη, ποτέ δεν ξεκινά από το μηδέν και ποτέ δεν είναι απόλυτα ελεύθερη, εφόσον εξαρτάται από ένα δεδομένο παράγοντα, τα άτομα με τα φυσικά τους γνωρίσματα. Έτσι, ο πολιτισμός είναι πάντα διαχείριση του υπάρχοντος. Κι όμως, η άποψη που υιοθετεί ο Zygmunt Bauman θέλει την πραγματικότητα ολοκλήρωμα και προϊόν της ανθρώπινης πράξης. Γι` αυτό και το ερώτημα σχετικά με την αυτονομία της υποτιθέμενης «πολιτισμικής» (υπερ)δομής είναι άτοπο. Όμως ισχυρίζεται αλλού ο συγγραφέας: «Αυτόνομος από τι; Ο πολιτισμός είναι μια μορφή δραστηριότητας, ένας τρόπος πράξης. . .».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]