(...) Ο συγγραφέας της παρούσας εργασίας δεν θέτει μεγαλεπήβολους στόχους. Δεν επιχειρεί δηλαδή μία ερμηνευτική προσέγγιση των συλλογικών στάσεων της ελληνικής διανόησης στο μεταίχμιο 19ου και 20ου αιώνα. Σκοπός του είναι η καταγραφή του υπάρχοντος υλικού που αφορά αποκλειστικά στο Νεοκλή Καζάζη, η επιλογή κατάλληλων μεθόδων ανάλυσης (π.χ. της βιογραφίας ως πρίσματος που μέσω του ατομικού αναδεικνύεται το συλλογικό), καθώς και η εξαγωγή συμπερασμάτων που αναφέρονται στο ρόλο που διαδραμάτισε στο μακρό βίο του ο Καζάζης. Όχι μόνο ως «άτυπο» πολιτικό πρόσωπο με ισχυρή ανάμειξη αφενός μεν στην προπαγάνδιση του ελληνικού αλυτρωτισμού σε κύκλους της ευρωπαϊκής διανόησης, αφετέρου δε στη συστηματική απόπειρα άρθρωσης ενός εθνικιστικού και αντικοινοβουλευτικού πολιτικού ρεύματος στην Ελλάδα μέσω της Εταιρείας ο «Ελληνισμός»· αλλά και ως αναμφισβήτητης ηγετικής φυσιογνωμίας στο χώρο της ελληνικής διανόησης. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]