Με τρόμο βλέπω να πλησιάζει εκείνη η καταραμένη μέρα, που θα καταλάβεις ότι είμαι πολύ μέτριος σκιέρ, άθλιος κολυμβητής, ασήμαντος ποδοσφαιριστής της Κυριακής και το χειρότερο, εντελώς συνηθισμένος πατέρας. Στα έξι σου χρόνια, ο θαυμασμός σου για μένα βρίσκεται στο απόγειό του και όπου να `ναι έρχεται η ώρα της παρακμής, που τόσο φοβάμαι. . .`. Με χιούμορ, ευαισθησία και συχνά με αυτοσαρκασμό, ο Ντιντιέ Τρονσέ καταγράφει τρυφερά στιγμιότυπα της καθημερινότητας ενός πατέρα, ως τη στιγμή που ο γιος του γίνεται οκτώ χρονών. Η αφήγησή του, μολονότι έχει τη μορφή ημερολογίου, στην πραγματικότητα αποτελεί μια εξομολόγηση συναισθημάτων, τα οποία ο συγγραφέας θεωρεί μάθημα ζωής: `Διδάχτηκα ότι μπορούμε να πούμε σ` ένα παιδί, έκανα λάθος, χωρίς αυτό να σημαίνει εξευτελισμό. Και, συγγνώμη, ήμουν ανόητος, χωρίς εκείνο να πάψει να μας σέβεται`. Πάνω απ` όλα, ο πατέρας σκιαγραφεί με αξιοσημείωτη οξυδέρκεια τον ρόλο του ήρωα, που κατέχει στη ζωή του μικρού αγοριού και εκφράζει την αγωνία του για τη στιγμή της απομυθοποίησης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]