"...ο κόσμος δεν είναι παρά ένα άγνωστο τοπίο, όπου η καρδιά μου δεν βρίσκει στήριγμα. Ξένος, ποιος μπορεί να ξέρει τι σημείνει αυτή η λέξη."

Ο Μερσώ, ο ήρωας αυτού του μυθιστορήματος -ο Ξένος- δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις "κατεστημένες αξίες", αφήνεται να παρασυρθεί από τις καταστάσεις και τα γεγονότα σαν ξερό φύλλο, μολονότι τα όσα συμβαίνουν θα πέσουν επάνω του και θα τον συντρίψουν. Στην κηδεία της μητέρας του, στον έρωτά του με τη Μαρία Καρντόνα, στον φόνο που διαπράττει ο ίδιος, στη θανατική καταδίκη του, στην πορεία προς τη λαιμητόμο, συμπεριφέρεται σαν να μην έχει κανένα νόημα η ζωή. Το έργο αυτό, όπως γράφει ο ίδιος ο Καμύ, δεν είναι άλλο από τη μυθιστορηματική ανάπτυξη της φιλοσοφίας του παραλόγου, αυτής που υπήρξε ο εισηγητής της.

Ο "Ξένος" έκανε διάσημο τον Καμύ και του χάρισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957, τρία μόλις χρόνια πριν από το τραγικό τέλος της ζωής του, στα 47 χρόνια του, σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στο Βίπερ αυτό ακολουθούν τα "Γράμματα σ` ένα Γερμανό φίλο", "ένα ντοκουμέντο στον αγώνα εναντίον της βίας". Γραμμένα από τον Καμύ στα χρόνια της γαλλικής αντίστασης, αναπτύσσουν τους στοχασμούς του μπροστά στα προβλήματα που θέτει ο πόλεμος, καθώς και την ανάγκη της πίστης στις υψηλές ηθικές και πνευματικές αξίες, που είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο γίνεται πιο φανερή η μηδαμινότητα του κόσμου.