Τόσο ο τίτλος όσο και η κύρια προϋπόθεση της παρούσας μελέτης προέρχονται από μια και μοναδική φράση του Νίκου Καζαντζάκη, η οποία γράφτηκε στα 1937 και προηγείται της μεταγενέστερης χρήσεως του όρου `παλίμψηστο` από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο (`Το Παλίμψηστο του Ομήρου`, Αθήνα, 1978). Ο Καζαντζάκης, αρχίζοντας την αφήγηση της περιήγησής του στην Πελοπόννησο, δηλώνει ότι `το πρόσωπο της Ελλάδας είναι ένα `παλίμψηστο` από δώδεκα απανωτές γραφές`. Με τη φράση αυτή, και τις επεξηγήσεις που δίνονται στη συνέχεια, εισάγεται για πρώτη φορά στη λογοτεχνία μας, πολύ πριν από την αντίστοιχη χρησιμοποίησή της από τον Gerard Genette, η μεταφορική παράσταση του `παλίμψηστου` ως ερμηνευτικού προτύπου (μοντέλου) για την έλλογη ερμηνεία κάθε γλωσσικού φαινομένου· η ερμηνεία αυτή εστιάζεται σε μια διαδικασία αποκολλήσεως και αποχωρισμού των διαφόρων επιστρώσεων μνήμης και των ετερόμορφων εξιστορήσεων που αποτελούν το σύνθετο και πολυεπίπεδο κράμα της γραφής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]