Μόνον ο έρωτας θα μπορούσε να φέρει κοντά δύο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Ο Λάμπης, αρσενικό που ξεσήκωνε κάθε γυναίκα, δεμένος με τον τόπο του, αμόρφωτος, μα διψασμένος για μάθηση. Η Ανδρούλα, θηλυκό ποθητό, φοιτήτρια αρχαιολογίας, στην αρχή μιας σταδιοδρομίας που όλοι βεβαίωναν πως θα ήταν λαμπρή. Γνωρίστηκαν σε κάποια αρχαιολογική ανασκαφή. Το πάθος πλημμύρισε μεμιάς τις καρδιές τους, και τα φλογερά αγκαλιάσματά τους τέλειωναν πάντα με όρκους αιώνιας πίστης, δοσμένους με την ευκολία που χαρίζουν στις νεανικές ψυχές οι παράφορες νύχτες. Μα οι σκιές του απομεσήμερου ψηλώνουν καμιά φορά επικίνδυνα, ακόμα κι αν προέρχονται από ένα ταπεινό αγαλματάκι. Όταν τα χέρια της Ανδρούλας ανέσυραν από το χώμα το ειδώλιο του Άττι, του θεού που πάτησε τον όρκο του, πρόδωσε τον έρωτά του και τιμώρησε τον εαυτό του με ευνουχισμό, η κοπέλα ένιωσε τον συγκλονιστικό του μύθο να μπαίνει στο κορμί της σαν ύπουλο δηλητήριο. Αποφάσισε να τον αγνοήσει, μα έκανε λάθος: οι μύθοι εκδικούνται, όταν δεν τους υπολογίζεις. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]