Όταν γίνεται λόγος για τη μαρξιστική θεωρία ως σύγκρουση τάσεων δεν υπαινισσόμαστε την `ανακολουθία` της, την έλλειψη συνοχής και, τελικά, την αποτυχία της. Επισημαίνουμε ένα δεδομένο (τη σύγκρουση στην πολιτική και θεωρητική πρακτική του μαρξισμού, τη διαρκή κίνηση της αντίφασης), το οποίο δημιουργεί τη γονιμότητα, τη ζωτικότητα και εν τέλει την επιστημονική αξιοπιστία του. . . Τα ερωτήματα μπορούν επομένως να τεθούν και πάλι σήμερα στη σωστή τους βάση: Σε ποιο βαθμό μπορεί η μαρξιστική θεωρία να αποτελέσει το `εργαλείο` κατανόησης (επιστημονικής ανάλυσης) της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας; Και κάτω από ποιους όρους μπορεί ο μαρξισμός να αποτελέσει `όπλο` κριτικής και αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων εξουσίας (δηλαδή ιδεολογία των λαϊκών τάξεων για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και την κατάργηση της εκμετάλλευσης);. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]