Για τον Παύλο Μάτεσι και το έργο του δεν γράφει κανείς εύκολα. Και, κυρίως, όχι αμέσως. Χρειάζονται οι αλλεπάλληλες «επισκέψεις» και η μέθεξη όλου του είναι του αναγνώστη, όχι με την έννοια του ταυτισμού με τον ένα ή τον άλλο από τους ιδιότυπους ήρωές του ή με κάποια κατάσταση που τρομάζει ή γοητεύει, αλλά με το σύνολο του κόσμου αυτού, που δεν είναι του «κόσμου αυτού», αλλά σαν να έρχεται από κάποια προϊστορικά βάθη, να συνδέεται με την παγκόσμια μυθολογία και τα παραμύθια και να καταλήγει, με μυητικές και μυστικιστικές διαδικασίες, σε αινιγματικές πράξεις βίας και θανάτου που έχουν χαρακτήρα τελετουργικό, που δεν εξηγούνται και δεν αμφισβητούνται στην αναγκαιότητά τους· πράξεις που, παρά τη σκληρότητά τους, εκπέμπουν μια περίεργη ομορφιά που τελικά λυτρώνει. Τα έργα του Μάτεσι είναι σαν τελετουργίες πόνου που υφίστανται συγγραφέας και αναγνώστης σε μια διαδρομή συνοδοιπορίας στους δαιδάλους μιας παραμορφωμένης ψυχοσύνθεσης, η οποία οδηγεί, με την ακρίβεια του φόβου και του τρόμου του εφιάλτη του μικρού παιδιού, σε μια «θυσία» επιβεβλημένη από άγνωστους νόμους για άγνωστους λόγους. Σαν μαγεμένα από το θύτη θύματα, συγγραφέας και αναγνώστης βαδίζουν, με τυφλοσούρτη το άγνωστο, τη στράτα στο ανεξήγητο φρικτό γεγονός, που βρίσκεται σχεδόν πάντα στο τέρμα του δρόμου. Στο κέντρο του ανεξήγητου αυτού κόσμου βρίσκεται σχεδόν πάντα το μυστήριο του θανάτου, προς τον οποίο οδηγούν, έτσι κι αλλιώς, όλοι οι δρόμοι· θανάτου όμως τελετουργικού, βίαιου, στο θυσιαστήριο. Η βεβαιότητα αυτού του τέλους δίνει από την άλλη μεριά και μια σιγουριά, μια ασφάλεια, μια μοιρολατρία, που επιτρέπει και το χιούμορ, μια κάποια ανθρωπιά και συχνά και την αφέλεια. Μέσα στη βία και τις συμφορές υπάρχει και μια αθωότητα σχεδόν παιδιάστικη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]