Αν τα έργα της φύσης είναι αποτελέσματα κατάληξης, εξέλιξης διαδοχικών, πάντα φυσικών μεταλλασσομένων γενεών, το ίδιο και το «πνευματικό» φαινόμενο είναι έργο της φύσης, ύστερα από το ίδιο πολυάριθμες φυσικές μεταλλαγές - αλλά που η αμέσως προηγούμενη γενεά φυσικής μορφής, αυτή που, με φυσικές πράξεις πάντα, το παράγει, είναι ο άνθρωπος· ο άνθρωπος, ο οποίος, με πλήρεις, αυτόβουλες πλέον, ανεπτυγμένες τις «φυσικές» του δυνατότητες - προπάντων, τις γνωστικές - είναι πάντα το τρομαγμένο, και γι` αυτό τραγικά επικίνδυνο, φίδι στον κόρφο του κόσμου. Γιατί όλη αυτή η ομαλή σειρά «φυσικοτήτων» του τίποτε κοινό δεν φαίνεται να διατηρεί με το τελικά αυτοτελές και αυτόβουλο, ήδη παραγμένο και αποκομμένο, «πνευματικό έργο του: ο ορισμός αυτού του τελευταίου γίνεται αποκλειστικά ανθρώπινος, από εκεί όπου αυτή η έννοια αχρηστεύει ολοσχερώς τον οποιονδήποτε φυσικό του χαρακτήρα, διαψεύδει την αναμφισβήτητη νευρολογική του προέλευση και σωματική καταγωγή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]